jueves, 11 de noviembre de 2010

11

- Me voy !.
- A donde?
- Al pais de las estrellas.
- Quiero ir contigo.
- No puedes.
- ¿ Porque ?
- Porque aún no es tu turno.
- ¿ Volverás ?
- No se regresa del pais de las estrellas.
- Entonces no te vayas.
- Debo ir...

lunes, 1 de noviembre de 2010

2


Tenía que dedicártelo a ti otra vez, pequeñaja. Son 7 mesazos aguantándote, es un record eh? Bueno, esto, después de leer la entrada anterior no es creíble, mierda. Te quiero mucho. GRACIAS por esas cosas que no se pueden contar (8). Eres lo mejor. Todo lo que he vivido contigo hasta ahora ha sido mucho, en siete meses, que se dice pronto, pero hemos ido a toda velocidad y no nos ha ido mal, no? Espero seguir así, a tu lado, como estas semanas, que son increibles a tu lado. Pichín te echa de menos y Pichón quiere darte un abrazo, y yo las dos cosas! :)

sábado, 30 de octubre de 2010

Vuelvo, pero sólo

Por ti, por cada uno de tus besos, por cada una de tus sonrisas, por tus miradas, por todos nuestros abrazos, por nuestras tonterías, por saber estar a mi lado, por comprenderme, por apoyarme, por mimarme, por tener detalles sólo nuestros, por esos días tan especiales, en los que sólo podía suceder que un día simple se convirtiese en un día precioso gracias ti, por querer la imperfección, por hacerme sonreir siempre, por protestar cuando paso de ti, por confiar en mí, por dejar que haga lo que quiero, por dejarme que confíe en ti, por tenderme una mano, por ayudarme a levantarme cuando me caigo, por estar cuando más te necesito, por tener palabras de cariño para mí siempre, por sorprenderme siempre, por acordarte de nuestros planes, por hacerme un dibujo, por regalarme esas pulseras, por cantarme esa canción, por ilusionarte cuando toco el piano, por alegrarte por mí cuando estoy bien, por hacerme sentir segura, por ser tú misma, por no cambiar, por ser tan diferente a los demás que ralla en lo especial. Por seguir. Vuelvo porque me quieres y ésto lo echabas de menos y yo te adoro y también lo necesitaba.

viernes, 20 de agosto de 2010

Se cierra el blog. Abriré otro seguramente.

domingo, 8 de agosto de 2010

La distancia hace el olvido

Estar a mil kilómetros es lo mejor, no para olvidar yo, sino para que lo hagan los demás. A veces una persona sobra en la vida de los demás. Cada día tengo más claro que en muchos sitios poco pinto.

viernes, 6 de agosto de 2010

Azu.

Sí, hoy va sobre ella, y en realidad no sé ni por qué lo escribo. Supongo que cuando necesitas o echas de menos a esa persona, es mejor escribirlo aquí que decírselo. A veces, es mejor callarse las cosas y dejarlas tal como están.

No me gusta lo que ha pasado, no me gusta que ya no seamos amigas ni me gustan muchas cosas. Es el segundo año que no le apetece disfrutar el verano, y en realidad es su vida no la mía, no puedo manejarla ni darle órdenes ni mucho menos echarle en cara que haga lo que le de la gana, porque tiene que hacer eso, ya es mayorcita.
Además no está pasando buenos momentos y lo comprendo, perfectamente además.

Sin embargo, cuando estás a punto de irte y sabes que la distancia hace el olvido, te hace actuar de una manera y pensar cómo serían las cosas si fuesen de otra manera. Todo sería más fácil si un sólo día de este maldito verano se dignase a llamarme, sólo por recordar viejos tiempos o para poder apoyarla o sólo reirnos.

Creo que mi función ahora mismo es dejarla en paz y dejar que tome decisiones, y en el momento en el que se caiga (si eso pasa y espero que no) estar ahí la primera para apoyarla o al menos seré una de las que esté, porque aunque no aparezcamos, hay más gente que la apoya, aunque pase por completo.

De todas maneras, no quiero que se vaya, ni quiero que ésto termine. Era una bonita amistad y creo que hemos pasado muchas cosas juntas como para que ahora pase esto. Sin embargo creo que ella no lo ve de la misma manera, si sólo necesita pasar dos días fuera de casa y uno de ellos no lo hace conmigo, opino que no necesita una amiga como yo y basta. Hemos dicho adiós, pues ya está.

Hoy sólo quería decir que la echo de menos. Porque aunque tenga a mil personas a mi alrededor, las que han estado ahí mucho tiempo no se olvidan, siempre están, no se puede sustituir a una persona por otra, y mucho menos a alguien como Azucena.

sábado, 31 de julio de 2010

Y el león...

- Te lo estás pasando bien? No estamos en la playa...
- Ya, pero sí que me lo estoy pasando bien, en serio.
- Lo que importa es que estamos juntos.
- Es cierto, el lugar no importa.

No olvidaré este día. Gracias por cada detalle que has tenido conmigo.

Party or Beach? Pros y contras

- Bailaban y bailaban confundiéndose con las luces de la discoteca. Hacía mucho calor, pero cada canción que sonaba les provocaba una serie de movimientos de los que no podían escapar, tenían que bailar. Había fotos y fotos, muchas sonrisas, opiniones acerca de los chicos que pasaban. Parándose a descansar y a tomar el aire, mirando alguna que otra discusión del portero con algunos que intentan colarse, pero sobre todo lo que había era mucha diversión, reencuentros, canciones que tienen unas con otras. O simplemente verlas divertirse con una era lo que importaba.

- Una playa. Se daban un abrazo mientras la luna los miraba y las olas se rompían en las rocas. Aquella pequeña playa era perfecta. Podían hablar sin ser oidos, abrazarse sin ser vistos. Había dos toallas, dos mochilas... Dos personas. Querían disfrutar de aquel espectáculo. Estar en una playa, relajados, sintiéndose juntos, pero solos, estando tranquilos pudiendo ver que todavía quedan cosas bonitas por ver, aquellas olas, aquella arena suave, pero lo más importante era la compañía. A veces estaban en silencio, otras jugando, rodando por la arena haciéndose cosquillas, otras abrazados y otras simplemente hablando.

La verdad es que pocas cosas hago por mí, cuando tengo que bajar con mis amigas lo hago siempre. Pero por otra parte él es sólo un amigo, especial, vale, pero amigo y a mis amigüitas no las cambio por nada del mundo, cuando me vaya a Miño las voy a echar un montón de menos... Si no fuese por ellas, mi verano habría sido una caquita.
Lo mejor es saber repartir el tiempo y estar con amigüitas y luego con él :)

jueves, 29 de julio de 2010

treinta y algo o nada

Siempre que llego yo, cambian las cosas.
Siempre es el mal momento para aparecer.
He llegado a la conclusión de que lo mejor es desaparecer,
para eso nunca hay un mal momento.

miércoles, 28 de julio de 2010

...

O resultado da asignación de prazas do terceiro prazo de matrícula en ensinanzas universitarias con límite de prazas do Sistema Universitario de Galicia, publicarase o xoves 26 de agosto ás 15:00 horas. Ata ese momento o acceso á aplicación permanecerá pechado.

Miño

Me voy. Me da mucha pena, pero tengo que irme. Me esperan allí...
Gracias por la gente que de verdad ha estado a mi lado.
Gracias por esta mitad de verano, ya sabeis que no se termina aquí.
Hasta pronto.

lunes, 26 de julio de 2010

Papá, papá, papá, papá... PAPÁ. Dios... Te echo de menos, te necesito. Te quiero. Por qué te has ido...? Qué mierda de mundo, joder.

Pum

Otro puñetazo más. No necesitaba guantes ni conachadas de esas. En aquel momento el odio era su mayor fuerza. Estaba ciega, no veía. Siguió golpeándole en la cara. Le destrozó la mandíbula. Sus puños estaban manchados de sangre, estaban doloridos, pero no le importó, siguió. Siguió pegándole, rompiéndole la cara, la mandíbula, la nariz. Puñetazo tras puñetazo, se acumulaba la sangre. Era odio lo que circulaba por sus venas, era con rabia con lo que daba cada puñetazo.
Un cuerpo inerte estaba en suelo ya, salpicado en sangre. Ella no había parado todavía. Ahora patadas, en la barriga, en la cara. Cogió y lo arrastró por el parque y golpeó su cabeza contra un banco. Esa cara ya no se podía reconocer. Estaba muerto, pero ella seguía.
Al darse cuenta de lo que había hecho dejó el cuerpo allí, le daba igual si lo veían. Estaba harta, harta de malas contestaciones, de cachondeos. Ella podía ser tan peligrosa y determinante como los demás. Pequeña no, pero dura sí y lo iba a demostrar, a partir de aquel momento desmostraría que con ella no juega nadie, ni vaciles, ni malas contestaciones, ni pollas. Quien quiera seguir que se quede y sino que se largue. No piensa ir detrás de nadie para quedar, ni para pedir perdón por los errores de los demás, no piensa meterse en nada que no sea su propia vida, porque aquí cada uno mira por lo suyo. Pues ella hará lo mismo. No pasará ni una.

Nota: Esto va dedicado a mucha gente, así que podeis asustaros, a mí la verdad me da igual.